Gönülden kıyam et, artık nefsini vermez misin?
Sen ki âlemin vücut bulmuş hali, görmez misin?
Âlemlerin özeti olan sen, kün emrinin neresindesin?
İçinde üflenen ruh konuşmaya başlar, bakmaz mısın?
Der ki gönül, bu kisve hakkın kisvesi.
Yok olmuştur indinde, gayrının hissesi.
Çünkü gayr kaybolmuş, kalmamış tek nefesi.
İsrafil üflemiş, artık sura akmıştır nefesi.
Hiç susar mı artık, cebrail fısıldar ona.
Azraile ruhunu teslim etmiş, işte o anda.
Mikail rızkını sunmuş, onu doyurmuş anında.
Her an sura üflenir, görmez misin her bir şanda.
Tüm cihetler kaybolur, rahman ona bakar.
Sekre uğrayanda kalmaz bir sorgu, akarda akar
Cevabı kendi olmuş, ben oyum o benim der yanar.
Oysaki tümü sekr idi, baygındı, onun için böyle anar.
Uyanınca o hale tebessüm eder.
Hamd edip secdeye erer.
Sözlerine kınama yoktu diyarlarda gezer.
İttekullah emrine boyun eğer.
Hâkimlerin hâkimi olarak Allah’ı görür.
En güzel rengi renk olarak Allah’ın rengi bilir.
Rahmanurrahiym olarak yaradana sığınır.
Canından öte cananını görüp yere yıkılır