TUT UZATILAN ELİ, SAKIN BIRAKMA!
Uzun uzun analtımlar, anlarsan bak hele ne der.
Nasip diyelim, nasibi olan her an Allah der.
Muhammed Resulullah der, İslam adım der.
İslamdır babam anam, hem İslam’dır ırkım der.
Kaybolup ufacık olur gözünde tüm dünyalar.
Hafızaya kazınır kayalar, havada uçuşur dağlar.
Kurur denizler, dökülür yıldızlar, çatlar semalar.
Kabrinin içinden sıçrar insanlar, kapanır kapılar.
Düştüğün hak yolu ise, sana uzanan el hak elidir.
Durma tut eli, sakın bırakma, yolun sonu hakkadır.
Nefsine yenik düşüp bırakırsan, önün girdaptır.
Allah sana uzatmıştı eli, unutma yar Allah iledir.
Allah’la olan hakka olmuş yar, ne yapsın eti kemiği.
Topraktan gelen toprağa gidecek, ne etsin benliği.
Benlik benliği beniyle var etmiş, aş bencilliği.
Aştığında göreceksin hakka giden azizliği.
El deyip geçme, ordan dokunan hakkın vechidir.
Hakkın veçhini dışarında arama, o senledir.
Dışarıda ve içerde gördüğün veçhin ta kendisidir.
Veçhine eren hayatın efendisidir.
Dikkat et hakkın vechi dedim, demedim Allah…
Allah vechi ise tanımsız olup, afakındadır zatı Allah.
Tanımlı olan sensin ve sana uzan nurullah.
Bize ulaşsın saf olan hitabı resullah.
Allah ile olan yar az bulunur.
Onu bulan onunla kavrulur.
Kavruldukça özünden hakkı bulur.
Bulduktan sonra fena da kaybolur.
Fena da kaybolan aslında egosudur.
Farkına vardığı hakkın nurudur.
Bu varış onun gururudur.
Kalbine akan sürurudur.
Kalbine aksın hakkın “yar”ından ilmi hikmet.
Yaşamın süslensin oluşsun sünnet.
Olmasın sana zillet.
Öylece nurlansın tüm millet…