HAKKA AŞIK OL VE VAR
Âşık olacaksın, ama şekle bürünmeden olacak.
Acısını çekeceksin, ama gözün yaşı olmayacak.
Yanacaksın, ama bu yanış nar değil nur saçacak.
Zaten aşksın ta ezelden, ama ezel senle olacak.
Yaratılışın aşktan gelir, ama lekesiz bir akıntı ile.
Kendinden kendine varacaksın, ama kendin ile.
Aşkla yaratıldın, ama bu aşk sonsuzun özü ile.
Zaten aşksın ta ebede, ama derundan akıntı ile.
Âşıksın ta ezelden, ama elin mahkûm der hak.
Hak özün ile ol yakaza, olma dışa yalaka, ol ak.
Bu yol sadakat ister, sahte insan aşkı olur dayak.
Sakın eşini hor görme, aşıksa; onu et dayanak.
Bak ki; hu der özünde, dışındaki birine olma âşık.
Gayriyi var görüp var olana dayanan, olur yakık.
Gayrı günah doldurur kabını, olmaz bir cacık.
Velev ki cacık oldu bir kaba, lakin olmaz layık.
Allah aşkını insan aşkı ile karıştıran acı çeker.
Uyandığında geçmişe, gâh üzülür gâh sefa eder.
Tümüyle uyuyan hiç uyanmaz, nar azabın bekler.
Uyandırana inanmaz, bildiğini okur, küpten iner.
Zaten zattan uzanan aşk ile var oldun, ona ver.
Sende senle senden zuhur etti, ona gönül ver.
Ben sen o derken ayrı bilme, hele iyi kulak ver.
Ondan sana uzanan aşkı hazmet, gayra yol ver.
Aşk diye diye, zavallı sarı çizmeli âli ağayı çeldi.
Ne olduğunu bilmeden, beş duyu ile varlığı deldi.
İnceledi inceledi… Kafasına yatmadan geri geldi.
Yok, ötesi deyip; saçmaladı, kendi kapana girdi.
Ezelden Allah âşık oldu sana, seni eliyle var etti.
O kudret eli idi ve aşk tohumu ekildi, miraç etti.
Bilinç gözünü et kemik bedende açtı, yazık etti.
Çünkü aşkı et kemikte aradı, sahibine yanlış etti.
Sahibi hak idi, hak olarak var etmişti, severek…
İnsan aşkını, sadece kendisine hasrederek…
Kalbinde sığılabilecek tek sevgiyi var ederek.
Hem kendine kıskanç deyip, ipucu vererek…
Madem öyle, sende tüm sevgini ona ver Nazım.
Muhammed aşkı ile dol, hak sevgisini bil lâzım.
Yeni bir seda ile bunu haykır, de hakkadır nazım.
Hak yolcusunu sev, yakınlaş, bil ki arınmak lâzım.