Arşa Arş olan insan…
Bedeni zannetti vatan…
Arşı göklere etti revan…
Allah’a etti mekân…
Kendine dünyada aradı derman..
Kalmadı insanda vicdan…
Bedende yaşadı sanki hayvan…
Döşeği etti taban…
Emmare isteğini etti tavan…
Koklayamadı bir reyhan…
Tadı oldu sanki zaferan…
Eridi an be an, kayboldu izan…