SEVEN ALLAH SEVGİSİYLE YOĞRULMUŞTUR
Sevgi kalpte gizli olur, hem kişiye özgü.
Dışarıdan gözükmez, çıkarmaz onu övgü.
Sevgi ve nefreti terk edende olmaz döngü.
O artık öz ile bakar, her insana olur örgü.
Allah kullarından fark edemeyen hayret eder.
Fiillerini görür, bazen kavga onu mest eder.
Allah kulu bu durumu görür, tebessüm eder.
Kalb kıramaz, içinden muhabbetle işaret eder.
İşareti bazen susmak ile teveccühe şayan olur.
Bazen üzüntü duyar, gözünü indirir, a’ma olur.
Bazen öfkesini yutar, en zor anı dahi bir anı olur.
İşte en zor anında bile dua eder hem mutlu olur.
Mutluluğu veren rabbe hamd eder, yerden göğe.
Yer ve gök ufalmıştır indinde, sanki elinde bilye.
Seyredince marifetlice, ermek olur kendine gaye.
Gayesinden habersiz olan, zanla dokunur bileğe.
Sevgi ve nefreti cem edenin yanında ikilik kalktı.
İkiliği cem eden kesreti geçti, hem ayağa kalktı.
Ayakta hakka kıyam eden kişiye, öz şaha kalktı.
Şaha kalkan kişiyi erdirir, oturan selama kalktı.
Sakın ha, dış konuşmasına bakıp hüküm verme.
Aman ha konuşmasına bakıp, halka sırrını verme.
Dostuna darılırsan, sendeki sırrını havaya verme.
Sır sırdaştır, kişiye haldaştır, halini hevese verme.
Hayretsin der, sonra nedir bu hal deyip olur lal.
Azizim, hayrettir kulun her hali, bil ki huyu celal.
Celal olmasaydı cemali göremez, olamazdı bal.
Bak halkın rengine, laf etme, yoksa toplarsın nal.
Artık yeter Muhammed, oku okunan Kur’anı.
Onu nazmet göğsüne, kullan hep aziz kafanı.
Kafasını çalıştıran melül olmaz, incitme ananı.
Rahimde iken görmüştü rüya, yaşa rüyasını.