Bir seyir ki merkezinde insan var.
Bir seyir ki odağında insan var.
Bir seyir ki buna seyirsiz seyir denilmiştir.
Akıl bunu kavrayamaz.
İdrak bunu derk edemez.
Onun için maddi gözle buradaki bakışın bilinmesi muhaldir.
Çünkü maddi bakış dünyevi ihtiyaçları gidermek için yaratılan duyularla seyir eder.
Tüm seyri de sınırlı bir dairede döner dışına gidemez döner.
İşte Allah tecellisini görüp orada yüzmek için aklın dışına çıkmak gerek.
Aklın girdabından geçip hakkın nuruyla feyizlenmek gerek.
İşte ey insan, sen tam merkezdesin…
İner sana doğru hakkın nuru ve senden yayılır âlemlere her an.
Sen âlemlerdesin ama âlem değilsin.
Çünkü sen yeryüzünde ona halifesin.
O tüm âlemlerini yaratıp seyrine sunarken, sen de sana verilen hilafetle alemde yaratıldığın halde alemlerden müstağnisin.
İşte sen de seyre dalıp onun namına seyrini yapıp zevk elde edersin.
Unutma ki her bir kul, onun nurundan bir şule ve ayrı bir değerdir.
Her bir kul ayrı bir güzel ve kendisine verilen “BEN”lik ile ayrı bir pencere ile onun cemaline uzanan bir yoldur.
Unutma ki, ona nefislerin adedince yollar vardır.
İşte bunu düşün ve her varlığın kadri kıymetini hazmederek yaşa.
Bil ki her bir varlık ayrı bir seyir mahallidir.
Tabiri caizse her varlık Allah’ın veçhine açılan bir penceredir.
Oradan seyrine dalıp, rabbiyle buluşup, oradan secdeye varmak ise, en büyük ülfettir.
Gerisi sana külfet gam ve kederdir.
Bil ki ey kul; secde ferde değil, oradan Cemalullah’a bakıp, Cemalullah önünde secde etmektir.
Meleğin Âdem’e secdesi, bu seyir ile gerçekleşti.
Şeytan ise orayla kayıtlandı ve Âdem’i gördü.
Oysaki Âdem, Allah’ın veçhine uzanan bir pencere idi…
İşte Âdem ve her bir evladı, bir merkez olur âleme.
Âlemler etrafında döner.
Ama ne yazık ki bu seyir sözde görülemez.
Ama vecde gelince, bu görülür…