Kelimeler tükenince artık sadece gönül konuşur.
Gönül konuştukça ruh dinlenir.
Diyebileceğin lafızlar boğazda düğümlenir.
Artık ne sevgi ne de nefret dizimlenir.
Sırf ve som olarak dona kalır yığılırsın.
Artık göz yaşların bile donduruverirsin
Zevklerinin zevkliğini yitirdiğini seyredersin.
Ağzındaki şekerin tadını kaybedersin.
Belde kuşanan kemer bile belini sıkmaz olur.
Çünkü tüm hisler hisliğini yitirmiş olur.
Artık beden ölü olur ama ruh içinde durur.
Felçli gibi sağa sola bakar ama kımıldayamaz olur.
Çöker olduğu yere ve Rab’den rahmet eli bekler.
Ruhunu teslim edip o halin sona ermesi için rica eder
Ama bir de düşünür ki geride eser yok ki ölümsüz eder
Sadaka-i cariyesini bitirsin tekrar ümit eder
Bitirecek öyle gidecek diye ümit alıp önüne döner.
Utanır Rabb’inden ve ona sığınır kendine döner
kendinden kendine inerken nefsini teslim eder
nefsinin tezkiyesi ile arınıp özüne rücu eder.