Kendinden geçince, bende ben olursun benle.
Vecih tek vecih, dayanır Allah nuru ona, ben benle.
O beni bilir, özümden özüme selam, bende benle.
Ben ki hak nazargahı, orayı sevdiğimi “ben”e söyle.
Derdim geleceeği bilseydim, ama meçhul bilmem.
Bende ölüp dirildin, sundun en değerli şanı hemen.
Canın, nefsin, malın oldu aşina, bendeydin “ben”de.
Zaten benim olan kalbi, sahibine verdin, beni “ben”de.
Muhammedi sevdaya uzanan kalpteki yola selam…
Allah’a olan yolculuk daim olsun, nuru olsun tamam.
“Ben”ler birbirine bakınca, ben hızlıca yol alır alan.
Naif kalbli olan, can yoluna da cana ayna olur her an.
Benle teveddüde dalıp vechinde dokunmak istedi.
Gönlümde o derin yolu yeniden deşti hak rahmeti.
Yüzümde gül belirdi, dilimde mısra oldu hikmeti.
Günül sadık olan “ben”de, benle ben olup belirdi.
On iki anda, on iki dairede, demek artık hep benim.
Bende bakan gözlerden nazar edip baştacı edinirim.
Sonsuza dek hep benim, ben de hep derim benim.
Naif kalb ile ey gönlüm, sadece benim derim benim.
Bu ben demede sahiplenme yok, bana açıldı saadetim.
Yazarken kendimi, belki meramımı ifade edemedim.
“Ben” gönlümün açan gülü, saadet yoldaşı emin elim.
Sağ el ayamı yüzüme sürdüm, zulmeti def eyledim.