İnsan özlem duyar derininin sesine.
Özlem duyduğu da gene kendisine…
Bu nasıl düzen, bak rabbin hissesine.
Kendi olmasaydı, özlem onun neyine.
Yabancı olmaz mülkünde ey hacı.
Ondan onadır tatlı veya acı.
Sen sadece olmuşsun bir boyacı.
Boyanı iyi boya, kalma yabancı.
Özlemle yoğrul, budur sana hamur.
Hamurunu yoğur, iyice olsun çamur.
Yağı etrafa alınsın, sırt olsun kambur.
Sana gülümsesin, yüzünde olsun nur.
Rabbin taksimi senle, nefesi oldu hak.
Hakkın hakkını eda et, hep hakka bak.
Taksimine razı ol, hak olsun dayanak.
Bu dayanak ile ayakta kal, ol yüzü ak.
Onun mülkü yegâne, yaşarsın içinde.
Hakkını ver, şerefli ol onun indinde.
Onun verdiği şerefle dol, ol kendinde.
Kendine mukayyet ol, kalbin derinliğinde.
Kalbin derinliğine bakan, şefkat eli olur.
Kalbin derinliğine inince, sırf bütünleşik olur.
Yaradılanı yaratandan ötürü sevgiyi bulur.
Gerisi seviyorum diyen, yalanda kendini bulur.