İnsan dalarken kendinden geçer.
Denizle bir olup öylece seyreder.
Seyrinde cemalullaha bakış eder.
Utanır tekrar yere nuzul eder.
Seyrine dalarken, yücelirken incelir.
İncelirken hisseder, nefesi kesilir.
Hissedince resmeder, gönül delirir.
Resmedince, tablo remziyle nakşedilir.
Allah iki cihanı âlemde, seni payidar eylesin.
Gönlümü nakşedeni, nakşiyle nakşeylesin.
Rengiyle renk verene, şükrü eda eylesin.
Renk veren kişileri, sevgiyle remzeylesin.
Tanış olduğum ey mahbub, kalbimde kal.
Duamın bölümü değil, kendi olarak kal.
Ömrümün penceresi değil, kapısı olarak kal.
Bakışımın gözdesi değil, kendisi olarak kal.
Oldun kaf dağım, üzerinde bakar oldum.
Ufkunda yükselen güneşim oldun…
Üzerinde uzanan gökkubbem oldun…
Kuşattın artık her tarafıma, kubbe oldun.
Ey yükselen anka kuşu, ne olur göreyim.
O mübarek yüzüne bir nazar edeyim.,,
Sözümü tatlı sözünle bir nakış edeyim.
Öylece harabe gönlümü mamur edeyim.