Koca bir çınar topraktan yükselir.
İçimdeki besinle beslenir.
Etrafa gölge eder serinletir.
İşte aziz kul, nurun nur ile bilenir.
Senin nurun nurla bilendinçe.
Senin ruhun ruhuyla buluştukça…
Senin kalbin kalbiyle konuştukça…
Beden susar tek kelimeyle sulandıkça.
Suyun cihani sular bilesin.
Sen nurda bir katresin.
Nur onun nurundan bilesin.
Bildikçe bilirsin sonra donarsın.
Evet, evet dondukça yükselirsin.
Marifeti öylece hissedersin.
Marifet kendinle buluşmaktır bilesin.
Öylece ak olur saçın yenilersin.
Uyudu mu bilmem ama uyuklar kesin.
Okur mu bilmem ama okunur fesin.
Fesin başını örtsün masivayı ne etsin.
Aslında sen de masivasın bilesin.
(Ma)'(siva) bil, “ma”dan öncesine bak.
“Ma”dan öncesi a’ma ordan, (siva)’ya ak.
İkisini zihnen cem et tat alsın damak.
Tadı ruhunu doyurur kalma yarım yamalak.
Bu mısra az ağırdı gönül bağırdı.
Zevklenmeyi hissetti gönül bağladı.
Gönül tebessüm etti ruh ağladı.
Her bir gözyaşı narı dağladı.
Bu mısralar doğdu sana.
Kalbin terennümü oldu sana.
Ruhun teneffüsü oldu sana.
Adeta ayna oldu sana.