Kader sırrı, sırrı mukaddes…
Onu bilen verdi güçlü ses.
Onu unutan yapmadı başa fes.
Bu uğurda vermedi tek nefes.
Kader sırrı insanın Rabbini bilmesiyle başlar.
Rabbini bilmeyen kişiyi nefis haşlar.
Nefis rehin eder kuyusunu kazar.
Bedenin hormonik zevklerine kanar.
Hâlbuki kader sırrın tecellisi idi…
Sır denilen özün öz nakşi idi.
O nakış hayatı önüne serdi.
O nakışı nakş etmek için sana fırsat verildi.
Sen kandın vehmin ilhamlarına.
Her içine gelen ilhamı taktın kulağına.
İçinde yabancı peşrev göründü basarına.
Basarın gerçek sandı aldı kapısına.
İşte vehim seni esir etti ta derininden.
Artık çıkamaz oldun taa ininden…
Yoruldu özün, robot gibi çıkamadı bedeninden.
Kadere hükmetmek için kurtulmalısın elinden.
Kadere hükmetmek için B ile iman etmelisin.
O inanışla bakışını yenilemelisin…
Âlemdeki her noktayı özünden bilmelisin.
Afak ve enfusu cem etmelisin.
Bu cem etme ağızda dolanan lafızlar değil.
Önce Resulullah Efendimizin önünde eğil.
Yaşamını kendine vazgeçilmez yaşam bil.
Hem yaşadığını hep söylesin dil.
Hakla olsun nefesin, derken; haksız yer mi var?
Yer sende oldukça, cansız nefes mi var?
Sen sende oldukça, sende hak mı var?
Tüm varları gizle, bak gör ki sende hak var…