Karanlık ortamlarda göz dostlarını arar.
Yıldız parlayan dosttur kişiye, göz ona kayar.
Geniş zamanda zaten her insan kendine bakar.
Dar zamanda göz ışığa bakar.
Genişlikte sana yanaşan sendekine gelir.
Kopardığını koparır sonra yoluna gider.
Sana aşkla gelen karşılıksız gelir.
Sana gelince kendinden gider.
Kendinden gitmiştir artık, gözü nura dalar.
O nuru sende bulmuş kendine ayna yapar.
Aynadan kendine baktıkça özüne dalar.
Sen onu kovsanda o sırıtarak sana bakar.
Dayanamazsın açarsın ona aynanı.
Serbest edersin ona her seyranı.
Teslim edersin ona dergâhını.
Duyarsın her an figanını.
Yıldız gibi saçarsın ona pozitif radyasyonu.
Ruhun ona kitlenir, kabul etmez federasyonu.
Bir ve tek olursun, aydınlatırsın yolunu.
Aynı enerji ile yürür, seyredersin sonsuzluğunu.
İşte ey Muhammed, sen de nazmet dostluğu.
Her bir insanı Allah emaneti bil bol bolluğu.
Kesretten vahdete koş öp altınoluğu.
Öylece Kâbe’den akan su ile yıka her boşluğu.