Hüzün mevsimi gönüle inince.
İçten içe yoğrulur kişi sessizce.
Daha ararsın diyarında bir bilmece.
Kendinden kendine dön hissizce.
Geldik dünyaya hüzün ile tanıştık.
Her gün ayrı bir sınav ile dertleştik.
Yaşamın her türlü ruhuyla sözleştik.
Rabbimle her an yeniden anlaştık.
Ey gönül sen yetim geldin dünyaya.
Yetim yaşadın yetim baktın semaya.
Yetimlik bir şan-u şöhret bu fezada.
Bu fezada yetim kal artık her anda.
Yeşil çimde bile otururken kurudu.
Kuruluğu sineye bakıp nefesi durdu.
Her anda dirilmeyi beklerken uyudu.
Uyku ne ki çaresi var ölümüne uydu.
Ah be yetimlik sen ne çetin oldun.
Her bir yerde her dertte kavurdun.
Her mahalde ayrıca kendini sundun.
Sunmak ne ki tüm yaşamı yoldun.