Ego falan yok.
Şahlanan nefis artık tok…
Şahlanır ise ruh atar bir ok…
Ruh bilir emmarenin kisvesi sanki bir ok.
Ben bilirim diyen kaybeder.
Meydan muharebesinde pes eder.
İki dakika bile boş komaz raks eder.
Birak öyle kalsın dersen hayâsızlık meşk eder.
Sen bilmezsin rabbin kural koyar.
O bilir yaratılış hamurunu su koyar.
Gözünü kapatarak ta baksan su akar.
Git yalnız yürü rabden habersiz diyen yorar.
Küsmek yakışmaz Allah kuluna.
Kulak verir kulların niyazına nazına.
Kalbinde yer verir onların haykırışına.
Hak ile olur dokunmaz elin arına
İşte sende hak yolunda giden bilirsin.
Hakka yüzünü gövden ile çevirirsin.
Eğer ki zikirle hemhal olursan.
Sen de öz hakikatinde erirsin.
Gönül dünyası insanın aynası…
Canın hülyası her an kokulası.
Rahmeti hüda bunadır can fedası.
Ruh için sefa duyulası ola esması.
Cennet mekân, burada oluştu izan an be an.
Bulaştı kalbine irfan, Allah diyen her bir an.
An anı doğurdu, irfan ile yoğurdu ey can.
Yoğrulan kalp ile insanı sarar heyecan.
Sen işte aziz can, yeşil olan kubbeye bak.
Yolcu olduk hakka, hedef ilim, söyle ey hak.
Vechullâhtan yansıyan hilimdir, iyice bak.
Yaşam hak ile olsun dilim dilim piri pak.
Muhammed yeşil kubbeye bakıp nazmeyledi.
Tebessüm eyleyip onla vechullâhı seyreyledi.
Raziyeye bakış eyleyip hüdayı marziye eyledi.
Kalbi onun kalbine rabt eyleyip hamd eyledi.