Yürüyen Kur’an idi bizzat Resulullah.
Ona yöneldi kullar dediler Allah Allah.
Allah yöneldi kuluna oldu habibullah.
Gönderilen son mühür idi nebiyullah.
Yüzü suyu hürmetine yazılıyor birçok ilim.
Senin aynandan yansıyor apaçık olan hilim.
Sahiplenmedik hem olmadık kimseye kilim.
Senin marifetindir diziliyor dize dilim dilim.
Unutmam ilme kapı olan hiçbir kulu.
Hatta kapıdan girip gösteren aziz yolu…
Zannetme boşsun, senin değerin çok ulu.
Bu âlemde hakkın eliyle oldun dopdolu.
Hiç gördün mü gözlerinden keder akanı ey kadı.
İki büklüm hıçkırırken göklere bir ah olur feryadı.
Bu feryat gönle gömülseydi ilk an gibi kalırdı.
O an tüm anları kuşatıp perdeyi kaldırırdı.
Geç değil, her an bu an olur yönelen için.
Tüm hayatın cennet olur gönül miracı için.
Gönül miracı, dikkat et, anı anda anmak için.
Geçmişi ve geleceği bir anda birleştirmek için.
İşte ey kul ilimle ilimlen ki tüm kederin yok olsun.
İlme kapı azizlerin sohbetiyle ruhun tezyin olsun.
Feryad ve hasret dolu hıçkırıkların gönlünde olsun.
Tüm perdeler kalksın ki marifet seninle buluşsun.