Allah aşkı ateştir, görünmeyen rahmettir.
Gönülden gönüllere giden akan alevdir.
Alev ateş halinde tüm âlemleri yakan rahmettir.
Kül eder ve âlemlerle beraber nefse mihnettir.
Tek Allah baki Cemal olur aşığın nazarında.
Küllerden yeniden doğmuş olur öz semâsında.
İşte tekrar yanar kalbinde derinleşen volkanda.
Aşk ateşi akar isabet ettiği her gönlü yakarda…
Yakarken mum gibi erir, erise de çelik gibi çetin.
O artık yakandır, aşkı bilmeyenlere de ikram edin.
O Aşk vesilesi olur, nefsin yanmasına da indirin.
İllahi aşkın oluşturup yeniden doğumuna bakın.
Allah aşkı ile dirilenin vechi seyr halinde olur.
Olduranı bilir, hep hayretlerle vechte gark olur.
Her halde hamd içinde özüyle içiçe daim olur
Olmak ne ki bilmez, lakin oldurana secdeyi bulur.
O an içre an için ol, deyipte olduranı mutlak bilir.
Herkesin herşeyin sahibi olan vechullahı bilir.
O ol demeden bir yaprak bile kıpırdamaz bilir.
Yanmadan vechullahın aşkı anlaşılmaz bilir.
Yakan olmadan aşk şehrinde taht kurulmaz.
O taht nurdan ateştir ona dayanmadan olmaz.
İkram kula, ona mazhar olan hayran mı kalmaz.
Allah habibi için nefes alan mahrum bırakılmaz.
Kalbi Allah der, tüm âlemler onu seyreder.
Bir bakar ki âlemler ceveran edip onda seyreder.
İşte aşk halden hale geçirip Kâbe’de tavaf eder.
Allah ve Habibi için candan ve herşeyden geçer.
İşte ey dost; Resulullahın güzel himmeti ile.
Gönül hakkın hikmeti ile ve rahmeti ile.
Sudur hakkın parmağında, dikkat eyle.
Sabit kalsın zuhuratta, nurullah ile.