BENLİĞİNİN FARKIYLA YAŞA
Ferman geldi rahmandan, olmasın sende isyan.
Baktım perdeye, kaldırdım; ettim yüzümü üryan.
Yüzün hak cemalı serdi, buldum nurumu ondan.
Kalbime koydum alnı, akıttım içine sabrını, el an.
Sabrın beni benden aldı, meczedip fezaya daldı.
Sıfatınla verdin bana ruhumu, nurun beni kapladı.
Onlarla kavuşturmak istedi, ruhunu rahmana adadı.
İstediğini aldı, nuru akıttı, ortaya bir eyledi.
Kalbin akıntısı kişiyi içine çeker, benini örter.
Kalp kendi gibi kalbi buldu mu, onunla gider.
Marifete erip ümmanın içinde yok olmak ister.
Nur-i Muhammedi akınca içinde yeniden biter.
Nefs araya karışınca her şey taromar olur.
İşte onun için gelen akıntıyı içine dök, emin ol.
Kork nefisten, araya nefis girerse tetikte ol.
Tertemiz kalp kirlenmesin, öylece rahat ol.
Çünkü kalp kirlendiğinde yorulursun.
Yüzünden nur çekilir, kalbinden vurulursun.
Onun için akıntıyı paylaşma, üzülürsün.
Hak yoluna revan olursan, hakla buluşursun.
Hakla buluşan, artık benliğini bulmıuştur.
İçinden akan yolları, yoluna koymuştur.
Öylece rahmana asiliği terk etmiş olur.
Öylece kemalini bulmuş olur.