AYNI DERYANIN MAMÜLÜYÜZ
Bir katre nurdan var edilen özde bir idi.
İzah etti, ama bakışın başka deryadan indi.
Her lafı boğazında döğümledi, ama indirdi.
Ezildi, büzüldü, çizildi ama muhabbetle inledi.
Allah kulu işte, ne yapsın, o da aciz işte.
Sığındı rabbine, yöneldi içine, sayıkladı düşte.
İnsan zayıf gerçekten, her zaman beşikte…
Bir uyansa da anneyi görse, nerde… Hep dertte.
Kalp kırmaz Allah kulu, ama kalp ona dokunur.
Ona dokununca kalp, seraptan bir kap sunulur.
Üfürür, seraba bitap düşer, bakar hem yorulur.
Yoranı affeder, çizdiğini diler, şeytan kovulur.
Aziz olan yürür peşinden, aziz olanlar görünür.
Peşinden yürüyen kişiyi sayar, öne katarak yürür.
Önde yürütürken beni, öne verdi der küçülür.
Hâlbuki Allah kulu, izzeti rabbinden verir.
Başka deryadan yürüme özüm ki, olsun yüzüm.
Yüzüm perdesini yırtma, inat ile bakma, düzüm.
Eğri olan, şeytani plan yapar, yalan değil sözüm.
Muhkem sözü bile yalan ve yılandır, ben közüm.
Boğazı döğümlenen, özden ağlayan, masumdur.
Masumu kıran bil, ergen çocuk onun nururudur.
Hem o nur ile temaşa eder, nefsi çok yoksundur.
Bu yoksunluk onu hep etti, hep herzaman uludur.