134- KALB KALBE KARŞIDIR
Özümdekini muhabbetle selamlıyorum.
Tüm öz manamı sevgiyle kucaklıyorum.
Akan teri terimle mürekkep ediyorum.
O mürekkeple öz kaderimi yazıyorum.
Özden akar manalar benim tatlı figanım.
Öz kuvveleriyle bürünen kalbe hayranım.
Rab ile buluşmadır olayın özü bayramım.
Hakikatımdan ayrılığa nasıl dayanayım.
Allah kalbleri birleştirir nurunu yerleştirir.
O nur içinde terler özdeki sevgiyi kesiştirir.
Yansıyan teri nurlandırır hem cihanı seyrettirir.
Cihanı seyreden eller insanlığı birleştirir.
Yok olur bakışlar göz göze gelince dostlar.
Akar gözden göze hakikat mat olur bakışlar.
Hakkı seven kullar azizdir bir birini nakışlar.
Rabbimi seviyorum der yansıyan haykırışlar.
İşte o zaman uyanırsın yoklukta kulaç açarsın.
Özden öze akan nurlar olur ilham kaynağın.
Derunumun yanağına dokunsun yanağım.
Öz kuvveden güç alsın kalksın ayağım.
Rabbin kuvveleridir ayak bağım kalbine akar.
Sevgin varsa hakka bir bakışın nefsini yakar.
Sevgin varsa özüne bil ki hak seni hep anar.
Eğer sevgin varsa rabbine gözünden yaş akar.
Rab haykırdı dedi ki sevgim olmaya var mısın?
Kalbinde sadece bana yer ayırmaya var mısın?
Kalbinde mutlak sevgiline yer açar mısın?
O sevgiyle hakikatını dünyan yapar mısın?
Evet ya ya rabbim gönül verdim sana sevgiyle.
Senin kullarını severim senin sevgin ile…
Mutlak olarak sen yanısıra bakışım olmaz hasret ile
Teslimim sana gönlüm sadece senin ile.
Gayrıya kalbimde sevgi namına mahal olamaz.
Senin şefkatinle doyarım kalbim gayriya kanmaz.
Senin huzurunda durdum bakışım daimi namaz.
Bu halimi ölüme dek devam ettir, ederim sana naz.