BESMELEYLE BAŞLADIK İŞE
Başlardık herşeye hiç anlamadan besmeleyle.
Daha sonra başladım diyerek işte Allah adıyla.
Sanki dışardan uzatacak biri tutacak bir eliyle.
Alıp bizi koyacak üzgürlük âlemine işte öyle.
Ardından baktık dışarıda yok biri alacak öyle.
Yukarıya doğru veya aşağıya veya başka yere.
Sonra cevirdim vechimi de fıtrat olacak yöne.
Heyhat boşa harcamışım bunca ömrü boşyere.
Tekrar döndüm besmeleye ki Kur’ana giriş öyle.
Baktım defalarca okuduğum be harfine dikkatle.
Ordaymış tüm sırlar, kendimdeymiş bil cümle.
Tüm melekelere işaret o harfleymiş bilkuvve.
Fark edince başladık yeniden fıtrata dönerek.
Soyutlandık tüm âlemlerden özümüze bakarak.
Tüm âlemlerde ne varsa bizdede aynısını görerek.
Aynı nura yapıştık adeta gerçek ilme dokunarak.
İşte bu dokunuş ile yeniden bakındım arza.
Yeniden baktım tepeden taa tırnağa yaza yaza.
Her bir kalem dokunuşu ile dönüştüm ayaza.
Her ayazda buz kesildim, bakındım kışa yaza.
Haydi ey Muhammed kendinde kal.
Besmele ile kendindekini kendinle al.
Öylece rahmeti rahmana dal.
Bil ki rahmete dalamayan, hep bakar fal.