CAN CANDA KAUBOLURKEN
Gelgitlerle dolu bir hayat…
Seni bulunca değişmez memat.
Demeyesin kandırdı şu zevat.
Kendi vicdanını zannetmiyesin rahat.
Hayat kâbuslarla dolu, heyecan verir her an.
Fener bahçede kurulduğunda, işte o an…
Bahçe aydınlık olmak istedi senden o an.
Her an gözetler seni rahman…
Kişi nefse yenik düştüğünde, kararır fener.
Hâlbuki ona olmuştu çok sıkı kemer.
Artık doğmayacak oldu sanki seher.
Bahçe kuru kald, sende kaldı diğer.
Hayırla dolar bahçen umutsuz olma.
Yanar tekrar fener sakın gece olma.
Bahar tekrar döner umutsuz olma.
Eğer ki tüm a’ma olursa sessiz olma.
Dünya gelip gecici ve fani onu iyi tanı
Üç günlük, çok az, sanki rüya, dayama kafanı.
Bir gün güldürür, bir gün ağlatır, deşer hep yaranı.
Aklı olan deşmez yarayı, özle yaşar hep anını.
An anı doğurur, seni senden alır, hayatı güldürür.
Nur nuru doğurur, hayat seni kavurur, ayak yürür.
El tutar his hisseder, can cana dolanır, göz görür.
Ten teni hisseder, kalb kalpten doğar ve yürütür.
Fener yandı, bahçe aydınlandı, yoldan bakındı.
Geçmiş ve gelecek tek noktada nükteyle anıldı.
Nüktedeki sır saçıldı, ağacı tüm dünyayı kapladı.
Geceyi gündüz, gündüzü gece eyledi ve kanmadı.
Rüya olan anlar anılarda kaldı, hem gözyaşı oldu.
Gözyaşı ateşi söndürdü, ama sırat çok uzun oldu.
Geç dedi nar, ama ne çare dizde ferman kayboldu.
Göz göze gelirken, heyhat ten tende mahvoldu.
Dayama kafanı dünyaya, çok bahtsızdır hem arızi.
Aldatır, çalışmadan mahrum eder, kaybettirir izi.
Sadık olan dayanağı unutturur, terk ettirir filizi.
Yazıklar olsun der, sonra ben yoluma, soldurur bezi.
Can canda kaybulmuştu, bakmadı bile bile…
Tamam dedi, kon dedi diye okudu hali, vurdu sile.
Hiç oralı olmadan yeis ile son bir kez dedi dile.
Hayır, ne ki dedin ki dedi ve şeytan yaptı hile.