YA HU HER ŞEY SENDE SENDE
Levh-u Arş, ferş-u kürsi ayrı bilme…
Zaman ile mekânı, zarf ile mazrufu iki görme…
Yer ile gök, cennet ile cehennemi ayırma…
Tümü “Allah indinde” bir nokta, şaşı bakma.
İşte açtım gönlümü sana, ey rahmeti rahman.
Heybetimle döndüm sana, ey derde derman.
Sığındım nuruna, huda buldum, ey bendeki can.
Hayatım hay oldu senle, ey rabbi müstean.
Vaazı sanma sayfadan okunandır.
Gönülden akmayan lakırdılardandır.
Önce ol… Ak ki, o akıntı doğalındır.
Dokunur kalbe ki, o kalb zaten senindir.
Deruni ses gelir taa derinlerden…
Gül açtırır sinelerde, hissedersin nefesinden.
Kokusu kaplar seni, geçersin tüm düşlerden.
O sestir gerçek vaaz, gerisi kayar zeminden.
Hayatım, gül açtı hayatın, an’ın zirvelerinde…
Gül zihnimde açıldı, kalem oldu elimde…
Hayat defter oldu, zaman taa kademde.
Gelecek an oldu, hayal kayboldu, özümün özünde.
İşte ey Nazım, haydi tekrar tekrar nazmet hayatı.
Bil ki ferman sende, güzelleştir bakışını, dik anıtı.
Her an yeniden diril, gerisi zaten bayattı…
Bayatlaşan küflenir, kaybeder “şen”deki cemedatı.