Sevgi ve muhabbet ile deriz yolculadıklarımıza…
Zat’en fıtrat gereği muhabbet ile dururuz namaza.
Sevgiden uzaklaşan, fıtrattan uzaklaşıp düşmüş ayaza,
Artık gelmez naza, yaşamı geçer boş, hep eder kaza
Sevgi insanın mayasının özüdür, rabbinden yansıyan.
Muhabbet oluşur, toplum birleşir, halk olur canı canan.
Yolcu olana cevaz verir rab, hem soyunur yaşamdan.
Yolculuk çok meşakkat getirir, kişi çıkar zıvanadan.
Fıtratımız zat’en muhabbetle var oldu, geldik dünyaya.
Zaten hissedeleni zat’tan aldı fetva, dalmadı hülyaya.
Muhabbeti olmayan oldu şeytana düdük, çarptı kayaya.
Yoksun kaldı, rabbin huzurundan kovuldu, etmedi hayâ.
Nazı kaybetti, niyazı terk etti, yaşamı etti heder.
Kurudu odun gibi oldu, desturu kaybetti, oldu beter.
Çöl oldu denizi, unuttu kumları, daneleşti, olmadı dilber.
Dilber olan kul asla dönmez, geleceği bilmez, ana iner.
Evet, işte dostum; sende misafir ol, hakka vasıl ol.
Hakka vasıl olmayana kapma kendini, kesin ve net ol.
Herkesi kesin affet, kalbinden tüm geçmişi sil, ol yol.
Hak dostu; bil ki hak, taa özdeki derinliğinde, onu bul.