Kadın deyip geçme, değer ver üzme…
Hayata ve dünyaya anlam veren ve erkeği terbiye eden kadındır.
Ya kadın giderse…
İşte o zaman….
Kadınlar bir gün çekip gittiklerinde,
peşlerinde ’yetim-öksüz’ kalan çok olur.
Mutfaktaki dolap, perdeler, kavanozun içindeki eski düğmeler, özenle saklanmış küçülmüş giysiler, dolap diplerindeki kurdeleler…
Çekmecenin dibinde artık kimsesizdir eski tarak.
Sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar, yetim kalmıştır tabaklar.
Bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.
Sık sık boynunu büker ’sarıkız’.
Tekki kalmış o eski bardağın anlamını bilen olmaz, değerini kimse anlayamaz krom hac tasının.
Balkon artık sessizdir.
Koridor kimsesiz.
Bir kadın gittiğinde…
Bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında;
bir ağır işçi, bir temizlikçi, bir bakıcı, bir bahçıvan, bir muhasebeci…
Bir anne gider…
Bir dost…
Bir arkadaş…
Eş olan sevgi dili…
Ne çok kişi yok olur aslında, bir kadın gittiğinde.
Sen sen ol…
Kadının değerini daha gitmeden bil…
Sakın üzme onu.
O dahi bir öğretmen olup hayatın yegane temsilcisidir.
İşte kadın giderse gün artık gece olmuştur